Το εγχείρημα που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε δεν ξεκινάει από το μηδέν. Το καινούργιο εγχείρημα δεν αποτελεί όμως και κάποιου είδους φυσική συνέχεια κανενός εκ των δύο. Από την μια μεριά εμπεριέχει μια σειρά από στοιχεία των προηγούμενων εγχειρημάτων αλλά εξίσου αποτελεί και τομή ως προς αυτά
Αναδεικνύεται μέσα από την ολοκλήρωση πολιτικών κύκλων και για τις δύο συλλογικότητες. Με αυτή την έννοια οποιαδήποτε συζήτηση για τη φυσιογνωμία μιας νέας αριστερής συλλογικότητας δεν μπορεί παρά με σαφήνεια να ορίζει ποια είναι αυτά τα στοιχεία τα οποία θέλει να κρατήσει από τις προηγούμενες διαδρομές, ποια είναι αυτά που θέλει να αφήσει, αλλά και να ορίσει ποια είναι αυτά τα οποία θέλει να επιδιώξει και να διεκδικήσει.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο: τι επιδιώκουμε κάνοντας αυτή την τομή; Γιατί προφανώς και δεν επιδιώκουμε την απλή αναπαραγωγή, έστω και σε μεγαλύτερη κλίμακα, όσων ούτως ή άλλως κάνουμε. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να κάνουμε πραγματικά άλματα σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα
1. Πρώτον, στην τάξη μεγέθους και πολιτικής απεύθυνσης συγκροτώντας μια πολιτική συλλογικότητα με πανελλαδική διάρθρωση και παρέμβαση, με παρέμβαση σε ένα σημαντικό αριθμό εργασιακών χώρων (και άρα μη αναφερόμενη κυρίως στη νεολαία), με εκείνη την πολιτική και οργανωτική κλίμακα που θα της επιτρέπει να κάνει πολιτική πραγματικά, να παίρνει πρωτοβουλίες και να τις στηρίζει υλικά και να μη διατυπώνει μόνο σχέδια και ευχολόγια
2. Δεύτερον, στην κλίμακα των διακυβευμάτων, ξεφεύγοντας από την απλή παρέμβαση (έστω και πετυχημένη) σε σχήματα και την διαχείριση της καθημερινότητας του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς για να μπορέσουμε να δοκιμάσουμε πραγματικά στοιχεία ενός πολιτικού σχεδίου για την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς, για μια πιο κεντρική πολιτική παρέμβαση.
3. Τρίτον, στους όρους της ιδεολογικής συγκρότησης και παρέμβασης σε μια προσπάθεια πραγματικής αναζήτησης ενός σύγχρονου μαχόμενου μαρξισμού (αλλά και λενινισμού) σε μια προσπάθεια όχι απλής αναπαραγωγής των «γραφών», αλλά πραγματικού ανοίγματος ερωτημάτων και συγκρότησης μορφών πραγματικής πολιτικής και θεωρητικής έρευνας που να τροφοδοτεί την πολιτική πράξη.
4. Τέταρτον, στον πλούτο της εσωτερικής ζωής και το επίπεδο της πολιτικής στράτευσης συγκροτώντας όρους μιας συνολικής πολιτικής αναφοράς και εμπλοκής που κυρίως να δοκιμάζεται στην ικανότητά της να τροφοδοτεί πολιτικά και στρατεύει συντρόφους και από χώρους νεολαίας και από χώρους εργασίας.
Αυτά είναι λίγο πολύ τα πραγματικά ζητούμενα τα οποία επιδιώκουμε σήμερα. Για να μπορέσουμε όμως να τα πετύχουμε θα πρέπει να καταγράψουμε στοιχεία απολογισμού της μέχρις τώρα πορεία, με τρόπο ειλικρινή αλλά και μάχιμο
Λέμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι η νέα πολιτική συλλογικότητα πρέπει να κρατήσει:
1. Την επίπονη προσπάθεια των ΑΣΥΣ να διατυπώσουν στοιχεία ενός πολιτικού σχεδίου για τη ριζοσπαστική αριστερά που να κατοχυρώνει την αντίληψη των σχημάτων ως κρίσιμων κόμβων της ανασύνθεσης, που να θέτει το θέμα της ενότητας και της κοινής δράσης πέρα από τη λογική είτε του σεχταρισμού / υποκειμενισμού, είτε του πρακτικισμού και των ευκαιριακών συνευρέσεων χωρίς μέλλον.
2. Την πετυχημένη πορεία της Αριστερής Κίνησης στο να μετασχηματιστεί από τάση σχημάτων σε πολιτική συλλογικότητα και να αυτοπροσδιοριστεί –χωρίς την ευκολία της αναφοράς σε ένα ιστορικό ρεύμα- μια σαφή κομμουνιστική κατεύθυνση.
3. Την κοινή προσπάθεια και των δύο συλλογικοτήτων να αναφερθούν σε στοιχεία ενός σύγχρονου, μαχόμενου και ανανεωμένου μαρξισμού ταυτόχρονα με τη θετική επαναξιοποίηση των μεγάλων εμπειριών γραμμής μαζών του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος (ΕΑΜική εμπειρία κλπ)
4. Την εμπειρία των Αριστερών Συσπειρώσεων στην επεξεργασία και συζήτηση ενός δημοκρατικού οργανωτικού πλαισίου ικανού να μπορεί να αναπαράγει αντιθέσεις και διαφωνίες με τρόπο δημιουργικό και όχι καταστροφικό και να διαμορφώνει μια σύγχρονη και δημοκρατική έννοια της καθοδηγητικής λειτουργίας.
5. Την επίμονη προσπάθεια της Αριστερής Κίνησης να διαμορφώσει ένα πρότυπο ολόπλευρης στράτευσης που να επιτρέπει την διαμόρφωση συγκροτημένων πολιτικών φορέων με ικανότητα χάραξης κατεύθυνσης και όχι απλώς αναπαραγωγής της γραμμής.
6. Όλο το φάσμα των κοινών εμπειριών από τις μεγάλες μάχες τις οποίες έδωσαν οι δύο συλλογικότητες, τον υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας και συνέπειας που κατέγραψαν εκεί: Φοιτητικές καταλήψεις, τη μάχη του ΑΣΕΠ, μεγάλες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, τα ΕΑΑΚ, τις κοινές πρωτοβουλίες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
7. Την αποδεδειγμένη ικανότητα και των δύο συλλογικοτήτων να μπορέσουν να απαντήσουν σε μεγάλα ερωτήματα που τους προέκυψαν μέσα από τις δικές τους πολιτικές διαδικασίες, να υπερβούν αντιθέσεις που θα μπορούσαν να μεταλλαχθούν σε καταστροφικές, να περιφρουρήσουν τον πολιτικό τους αυτοπροσδιορισμό απέναντι σε πολύμορφες αμφισβητήσεις.
Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί παρά η νέα συλλογικότητα με ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση να προχωρήσει σε τομές με στοιχεία τα οποία σήμερα αποτελούν τα αντικειμενικά όρια και των δύο πολιτικών τάσεων
Λέμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι θα πρέπει να αφήσουμε:
1. Την οργανωτική χαλαρότητα, τον αμορφισμό, τη ελλιπή συμμετοχή σε διαδικασίες και όργανα που σε αρκετές περιπτώσεις χαρακτηρίζει την λειτουργία των Αριστερών Συσπειρώσεων το τελευταίο διάστημα
2. Τα στοιχεία εγκλεισμού των συντρόφων της Αριστερής Κίνησης σε ένα πρότυπο πολιτικής συζήτησης και διαδικασίας που αντιστοιχεί σε μια περισσότερο φοιτητοκεντρική λειτουργία και εντοπισμένη σε μια επαρχιακή πόλη.
3. Την επιλεκτική στράτευση στο σύνολο των πολιτικών διαδικασιών της συλλογικότητας που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος των συντρόφων των Αριστερών Συσπειρώσεων, έστω και αν αυτό είναι το αντιστάθμισμα της υψηλής αποτελεσματικότητάς τους σε κοινωνικούς χώρους και σχήματα.
4. Τον υπερβολικό σεβασμό απέναντι σε ιστορικές «ιεραρχίες» παράλληλα με τον φιλελευθερισμό στην αντιμετώπιση των οργάνων, δύο εναλλασσόμενες αντιφάσεις που κατά καιρούς σφραγίζουν και τις δύο συλλογικότητες
Ευρύτερα και οι δύο συλλογικότητες αντιλαμβάνονται ότι η πρόκληση και για τις δύο είναι:
1. Να μπορέσουν να βρουν εκείνους τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους που να επιτρέπουν όχι μόνο να διατηρούνται επαφές, αλλά να υπάρχει συνεχές ανέβασμα της πολιτικής συμμετοχής όλων των συντρόφων. Σεβόμαστε τους αντικειμενικούς περιορισμούς που η ίδια η καπιταλιστική καθημερινότητα θέτει στη στράτευση, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούμε να κάνουμε μικρά έστω βήματα για να τα αντιπαλέψουμε. Δεν ξεχνάμε, ούτε προσπερνάμε κανέναν, όμως ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε ότι η πολιτική στράτευση οφείλει να αποτυπώνεται (για μη γίνεται εικονική πραγματικότητα) σε συγκεκριμένες πρακτικές και δεσμεύσεις.
2. Να μπορούν να συγκροτήσουν όργανα και λειτουργίες που θα βάζουν το σύνολο της ομάδας να συνειδητοποιεί την ευθύνη που έχει να συμμετέχει στην χάραξη της πολιτικής γραμμής, και έτσι να υπερβαίνουν άτυπες ιεραρχίες και διακρίσεις διανοητικής και χειρωνακτικής ιεραρχίας.
3. Να βρουν τρόπους ώστε η πολιτική στράτευση εκτός από αποτελεσματική να είναι και δημιουργική και να αποφεύγουν μορφές καταναγκαστικής ενοχικής στράτευσης. Να βοηθούν τους συντρόφους που συμμετέχουν στο εσωτερικό τους διαρκώς να συγκροτούν μια συνολικά μάχιμη προσωπική πολιτική και κοινωνική στάση απέναντι σε κάθε πρόκληση που προκύπτει.
4. Να πειραματιστούν με μορφές πραγματική δημοκρατικής συζήτησης και καθοδηγητικής λειτουργίας σε κάθε επίπεδο
5. Να δομήσουν θεσμούς τέτοιους ώστε οι διαφωνίες να μπορούν να αξιοποιούνται σαν στοιχείο πολιτικού πλούτου και αναπόφευκτο κομμάτι μιας δημοκρατικής εσωτερικής ζωής
6. Να μη μένουν ποτέ στην ευκολία της ρουτίνας, της πεπατημένης, της ανάθεσης, αλλά να προχωρούν σε επάλληλες αυτοκριτικές διορθώσεις της πολιτικής κατεύθυνσης τους.
Κυρ Ιουλ 12, 2009 5:56 am