Βια,Τρομοκρατια και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

“Μορφή θεσμικά αποδεκτής βίας αποτελεί η
φτώχεια, η ανεργία, η απειλή της απόλυσης, μορφή βίας αποτελεί να ζεις
με τον τρόμο της επιβίωσης. Μια βία όμως που τείνει να πάρει τις
διαστάσεις ενός “φυσικοποιημένου” κακού, μια βία που δε θα
ποινικοποιηθεί από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της θα απολαύουν
μια αδιατάρακτη ασυλία”.
“Μορφή
θεσμικά αποδεκτής βίας αποτελεί η φτώχεια, η ανεργία, η απειλή της
απόλυσης, μορφή βίας αποτελεί να ζεις με τον τρόμο της επιβίωσης. Μια
βία όμως που τείνει να πάρει τις διαστάσεις ενός “φυσικοποιημένου”
κακού, μια βία που δε θα ποινικοποιηθεί από κανένα δικαστήριο και οι
δράστες της θα απολαύουν μια αδιατάρακτη ασυλία”.
Φωτεινής Τσαλίκογλου - καθηγήτρια στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου.



Σε
μια καπιταλιστική κοινωνία όπως η σημερινή , το κράτος είναι και
λειτουργεί ως το μέσο της νομιμοποίησης της βίας που ασκεί έντεχνα και
καθημερινά η άρχουσα αστική τάξη.



Βία είναι να είμαστε σε όρθια χωριά, στις πολυκατοικίες.
Βία είναι να καθόμαστε στους καναπέδες να βλέπουμε τηλεόραση.

Βία είναι, από τον παιδικό σταθμό μέχρι τα μεταπτυχιακά, 30 χρόνια στα ιδρύματα, ιδρυματοποίηση , αυτό είναι βία.

Βία είναι το κάψιμο των δασών και η καταπάτηση τους .

Βία είναι η εργασιακές συνθήκες , η ανεργία , η φτώχεια .

Βία είναι η λεηλασία του δημοσίου πλούτου .
Βία είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ.

Βία είναι η δολοφονία της ελπίδας και του μέλλοντος.



Αυτή η βία όμως είναι νομιμοποιημένη και ασκείτε μέσω του κράτους και των νόμων του, χωρίς να κρίνετε ένοχος κανείς.

Και το χειρότερο;

Θεωρείται από τους περισσότερους, αποδεκτή βία

Αυτό είναι βία.



Και όπως κάθε δράση φέρνει την αντίδραση , έτσι και η βία φέρνει την αντί-βία.
ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ.



«Η βία, είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούρια. Η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη»

Κάρολος Μαρξ, “Κεφάλαιο”



Μια επαναστατική βία η οποία συνδέεται άμεσα
με την εξέλιξη της ανθρωπότητας, τις οικονομικές σχέσεις, τις μορφές
εξουσίας που αυτές συνεπάγονται και τέλος με τη διαδικασία
συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης.





Αν κάποιος θέλει να λέγετε και να είναι
επαναστάτης πρέπει να έχει απεγκλωβιστεί από τον κοινοβουλευτικό
κρετινισμό και να έχει δεδομένη την αναγκαιότητα της ένοπλης σύγκρουσης
με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την άρχουσα αστική τάξη που το ίδιο
υπηρετεί.



«το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων».
Κάρολος Μαρξ



Γιατί το κράτος και η άρχουσα αστική τάξη δεν
σκοπεύει ούτε να παραιτηθεί απλώς από τα κεκτημένα του αλλά και ούτε να
παραδώσει κάποια από αυτά, θα αμυνθεί και έπειτα θα επιτεθεί με κάθε
τρόπο και κάθε μέσο χρησιμοποιώντας τους μπάτσους , τον στρατό, τους
παρακρατικούς και την αστική του δικαιοσύνη για τον αποκλεισμό της
εργατικής τάξης από τη συμμετοχή στην κατανομή του κοινωνικού πλούτου
που οι ίδιες παράγουν



Αυτή η άρχουσα αστική τάξη που καλύπτει τον
τρομοκρατικό της χαρακτήρα πίσω από διακηρύξεις περί ισονομίας και
κράτους δικαίου και αυτή την αντί-βία , την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ, την
βαφτίζει τρομοκρατία αλλά και της αρνείται τον πολιτικό χαρακτήρα της
όποιας δράσης της, προσπαθώντας να την μεταφέρει ,με σκοπό την απαξίωση
της στα μάτια της εργατικής τάξης , στην σφαίρα του κοινού ποινικού
δικαίου.

Αλλά πόσο εύκολα ξέχνα η άρχουσα αστική τάξη και η
αστική τους δημοκρατία την “μαμή” που την ξεγέννησε από τη φεουδαλική
κοινωνική συγκρότηση?

Ποια είναι αυτή η “μαμή”?

Μα φυσικά , Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.



«Εάν
η βάση μιας λαϊκής κυβέρνησης σε καιρό ειρήνης είναι η αρετή, στη
διάρκεια της επανάστασης είναι ταυτόχρονα η αρετή και ο τρόμος. Η αρετή
χωρίς την οποία ο τρόμος είναι όλεθρος, ο τρόμος χωρίς τον οποίο η
αρετή είναι ανήμπορη».
Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος
Ομιλία στην Συμβατική 5.2.1794





Ο Ροβεσπιέρος (ένας από τους πιο μεγαλοφυείς
εκπροσώπους της αστικής πολιτικής, τον καιρό της ανόδου της αστικής
τάξης) δεν διστάζει να θεωρήσει ότι ο τρόμος και η αρετή είναι η βάση
μιας λαϊκής κυβέρνησης (σημείωση:
κάθε αστική κυβέρνηση θεωρεί τον εαυτό της λαϊκή κυβέρνηση, επειδή
εκλέγεται μέσω καθολικής ψηφοφορίας και άρα αντλεί τη νομιμοποίησή της
από το λαό). Οπότε η τρομοκρατία ως κρατική πολιτική διακηρύχτηκε
επίσημα και καθαγιάστηκε ως τέτοια μέσα στους πολιτικούς αγώνες της
εποχής χωρίς ηθικολογίες χωρίς τίποτε άλλο, απλα…



Η τρομοκρατία είναι μορφή πολιτικής πάλης.



Αλλά μια μορφή πολιτικής πάλης η οποία δεν
μπορεί να είναι ατομική και μεμονωμένη διότι είναι άσκοπη, επιζήμια και
θα οδηγήσει σε αποτυχια, μόνο αν βρίσκετε σε στενή και άμεση σύνδεση με
το μαζικό κίνημα θα προσφέρει όφελος Μόνο έτσι στενά δεμένη με το
μαζικό κίνημα θα πάρει την αξία και την δύναμη που χρειάζεται ώστε να
επιτύχει τον σκοπό της.



Τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, την
κατοχή της ισχύος από τους εργαζόμενους, την αποκέντρωσή της, την
αυτοδιαχείριση, για διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, μέσα σε ένα γενικό
πολιτικό σχέδιο. Για μια πολιτική μορφή που μόνο τα γενικά της
χαρακτηριστικά έχουν περιγραφτεί μέχρι σήμερα



ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.