Η κατανοηση του φαινομενου της τρομοκρατιας

Οι
περισσότεροι, αν όχι όλοι, προσπαθούν να αφορίσουν το φαινόμενο της
τρομοκρατίας, διερηγνήοντας τα ιμάτιά τους και κρώζοντας κορώνες υψηλής
αποτροπής…
Εγώ λέω να το κατανοήσω το φαινόμενο, μπας και βρω κανά τρόπο να το
λύσω, αν όχι για όλους, μιας και το κουτόχορτο της τιβί πουλάει πολύ
ακόμα, τουλάχιστον για μένα, ώστε να μην ανησυχώ μήπως και πέσω θύμα
τρομοκρατικής επίθεσης…
Φανταστείτε μια ομάδα ανθρώπων/παιδιών ίσως, που μεγαλώνουν μαζί
μέσα στην ανέχεια και στην πείνα, ενώ προσπαθούν σκληρά για να
επιζήσουν, κάνοντας τις μύριες όσες κωλοδουλειές/χαμαλίκια. Λίγο πολύ
αντέχουν, αφού έτσι έχουν μάθει και από τον περίγυρό τους, αλλά, κάποια
στιγμή, ακόμα κι αυτό το λίγο ξεροκόματο που τρώγαν από την εργασία
τους, κόβεται, γιατί τους διώξανε από την εργασία τους.
Βλέπουν εν τω μεταξύ και στα πεταχτά γύρω τους, είτε στην τιβί, είτε
στην πραγματική ζωή, κάποιους άλλους, να κυκλοφορούν με μερσεντές και
φουσκωτούς και το χρήμα να ρέει άφθονο γύρω τους… κι αυτοί πεινάνε και
βλαστημάνε…
Τι τους παρέχει το κράτος δικαίου της χώρας στην οποία γεννήθηκαν,
ανδρώθηκαν, αγάπησαν και μεγάλωσαν; Τα Χριστούγεννα ο δήμος Αθηναίων
τους παρέχει δωρεάν γεύμα γιατί είναι “φιλάνθρωπος” δήμος…
Το ένστικτο της επιβίωσης και ο εγωισμός αυτών των ανθρώπων, δεν
τους επιτρέπει να καταπιούν εύκολα τις θεωρίες του “κάρμα” και της
“μετεμψύχωσης” που έντεχνα πλασάρει στους αδύνατους το σύστημα… τους
ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το εδώ και τώρα το οποίο υπαγορεύει το
στομάχι τους και η αξιοπρέπειά τους…
Κάποια στιγμή το ποτήρι της καθημερινής καταστολής ξεχειλίζει και οι
αμφιβολίες περί της ενεργού δράσης στα δρώμενα του τόπου τους και της
ζωής τους, εξανεμίζονται. Οι αποφάσεις παίρνονται συνοπτικά και με βάση
τη διαπίστωση: ως εδώ και μη παρέκει…
Με άλλα λόγια το σύστημα με την αδιαφορία του ωθεί διάφορες
κατηγορίες πληθυσμού στην τρομοκρατία κι όσο κι αν κάνουν τις αθώες
περιστερές οι εκπρόσωποί του, κανέναν δεν πείθουν για τα αγαθά τους
κίνητρα και προθέσεις.
Όσο οι εξαθλιωμένες μάζες μεγαλώνουν, άλλο τόσο θα διογκώνεται και
το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Η χλιδή των λίγων δε θα τα καταφέρει
αυτή τη φορά με την φτώχεια και την πείνα των πολλών.
Οι σπίθες της επανάστασης θα μεγαλώνουν και κάποια στιγμή θα γίνουν
φλόγες, μετά ένας δυνατός άνεμος θα μετατρέψει τις φλόγες σε πυρκαγιά
και τότε καμία “πυροσβεστική” δε θα είναι αρκετή για να σβήσει αυτή τη
φωτιά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά θα γίνουν και πρέπει να γίνουν. Η
κοινοβουλευτική δημοκρατία με τους αντιπροσώπους της “που συμβαίνει” να
προέρχονται πάντα από τα ίδια τζάκια και οικογένειες, δεν πείθει πλέον
κανέναν για τη δικαιοσύνη της.
Κι όπως λένε και κάποια άγραφοι νόμοι: ο καθένας θα είναι υπεύθυνος
και απόλυτος νομοθέτης του εαυτού του. Φαρ Ουέστ με άλλα λόγια. Δύση
στο έπακρο.

Τζων Γουέην.